EPISTULA CCCII.AD CONVENTUM CANTUARIENSEM. SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS SHOW APPARATUS
| 1 | Idem Cantuariensi conventui. |
| 2 | Vestram saepius, si reminisci placet, commonui charitatem quatenus Patri vestro et domino pro libertate Ecclesiae agonem in sextum annum, quod hactenus exegit necessitas, protrahenti fideliter (ut oportebat) assisteretis, et ut communicaretis necessitatibus eorum qui acerbitates exsilii, proscriptionis iniurias, contumelias detrahentium, persecutorum molestias, ne furores dixerim pro verbo Domini pertulerunt. |
| 3 | Et utinam salutaria et honesta monentem audissetis, vel audiatis adhuc, ne vos quod absit! nimis sero poeniteat incredulitatis et duritiae vestrae. Nam ego hactenus vobis ut Cassandra Troianis semper vera pronuntians videor insanire; et ab incredulis dicitur: Homo iste de corde suo prophetat. Et ut simpliciores inducat in erroris et infortunii sui consortium, vanis terret oraculis; et nunc rectum sapientibus intentat adversa, nunc acquiescentibus prospera pollicetur. Sed ecce in cervices inimicorum Ecclesiae Petri gladius potenter exertus est, et Malcho nisi declinet ictum amputabit auriculam dexteram. |
| 4 | Quid Malchus Latino sonet eloquio, nostis: loquor enim scientibus, tenentibus, diligentibus et amplectentibus legem. Non credebatur quod episcopus Londoniensis et alii auctores schismatis et incentores essent anathematis gladio percellendi; sed illos iam a corpore suo reiecit Ecclesia et exclusit. Non credebatur quod condemnationem eorum Romanus pontifex approbaturus esset; sed ex eo constat ratam esse sententiam, quod nuntii a sede apostolica missi sunt, qui eos praestito iuramento secundum morem Ecclesiae sub ea conditione absolverent si rex cum Ecclesia secundum quod dominus papa praescripserat, faceret pacem. Cuius spe data Cantuar. archidiac. |
| 5 | et aliis qui erant in partibus transmarinis absoluti sunt praemissa iuratoria cautione. Et quia pax infra festum Beati Michaelis (ut condictum fuerat) secuta non est, in eamdem sententiam anathematis iuxta condictum reducti sunt. Liquet ergo quam periculosa sit participatio eorum; nam re ea excommunicati erant quos oportebat absolvi. |
| 6 | Superest autem ut animadversio procedat ulterius quia haereditas Domini non potest liberari de manu hostium nisi in manu forti. In quo conflictu patenter agnoscet Dominus qui sunt eius, et qui pluris faciunt ollas Aegyptias, pane coelesti, verbo scilicet Dei quod dat vitam mundo. Quicunque vero fuerint hi, sortem damnationis suae recipient cum his quos terra vivos absorbuit. |
| 7 | Nam qui peccatis communicat alienis, communicabit et morti. Exite ergo, quaeso, de medio eorum, ponite corda vestra super vias vestras: et qui ex magna parte (quod cum rubore et dolore confusus eloquor) privigni fuistis hactenus: vel nunc tandem transeatis in sortem filiorum communicando paternis necessitatibus, fructus poenitentiae et obedientiae exsequendo, et infamiam ab ecclesia propellendo: quae, quod Deus avertat! |
| 8 | nisi praecaveritis, vestra duritia promerente perpetuabitur in sempiternum. Monuerat hoc, imo praeceperat dominus papa, sed nec ipse pro sua reverentia exauditus est. Nunquid et vos infidelium more dicturi estis Christo iterum pro Ecclesia patiente: 'Nos non habemus pontificem aut papam nisi Caesarem?' Nunquid adeo timetis illum, qui accepta divinitus potestate corpora vexare potest, non perdere, ut illum contemnatis qui totum corpus potest et animam perdere in gehennam? |
| 9 | Is certe praecepit, ut praelatis obediretur, ut filii parentes honorent, eorumque necessitates excipiant promptissima charitate. Quam profecto non habere convincitur, qui fratrem in tribulatione positum pro facultate sibi data non consolatur. Affectum namque mentis validissime convincit exhibitio operis. Valeat semper sanctitas vestra, et in his quae monui, verbum Dei potius consulat quam vicinos. |